Girl Looking Through Window 1972 - George Segal. Gezien in Boijmans van Beuningen, Rotterdam

Sinds een tijdje is het stil geworden van binnen. Lijkt de storm die me voortjaagde tot rust te zijn gekomen. Balans is het woord dat me te binnen schiet. Tevredenheid, ook zo’n mooi woord. Harmonie, evenwicht, de oogst van een doorleefde overgang.

De rusteloze zoektocht lijkt langzaam tot een einde te zijn gekomen. Zomaar, ineens is het eeuwige gevraag verstomd en de angst voor wat komt, vervaagd tot een verre herinnering. Geen gisteren meer, geen morgen, alleen een tevreden nu. Mijn ouders ergens verdwenen in de verte, gesmolten tot vage contouren die er niet meer zo toe doen. Zonder schuldgevoel heb ik ze laten gaan, bijna als passanten uit een vluchtige ontmoeting. Ineens gebeurde het. Nu zijn ze weg, de schaduw van hun bestaan is verdwenen. Hun glibberige zuignappen als van een hongerige inktvis zijn langzaam losgeweekt en verdwenen in de diepte. De verstrengeling met hun ontredderde tentakels is ontward.

Het is simpel. Zo simpel dat ik er telkens overheen keek. De vrede en de vrijheid liggen in mezelf. Zo dichtbij dat ik  er bijna dagelijks over struikel. Ik mag er zijn, ik heb mijn eigen plek en ik ben veilig. Nu hun verhalen zijn verstomd en hun stemmen in mijn hoofd vervaagd, kan ik mijn eigen stem horen.  Mijn oren die zich altijd naar buiten spitsten, hebben zich naar binnen gekeerd. Naar een mooi lief mens, een kind, dat zich al die tijd schuilhield uit angst te worden afgewezen en beschadigd. Een kind dat liever doodging dan te falen.