Welkom op mijn website

Op deze site vind je teksten die ik schrijf en graag wil delen.

De meeste recente tekst op de startpagina en onder het kopje Blog eerdere teksten.

Zondag

Gedachten sijpelen mijn dagbewustzijn binnen terwijl ik langzaam ontwaak.

Gedachten over wat ik nog moet doen vandaag. De dag die onschuldig voor me ligt als een witberijpt stuk land. Ongerept en onberoerd met de herinnering aan de voorbije nacht, ligt ze te wachten op mijn eerste nieuwe stapjes. De dag die zich ontvouwt, los van wat was en alleen maar hoeft te worden betreden met onbevangen nieuwe blik. Het kan nog alle kanten op, maar in mijn warme bed ben ik het veld al aan het verkennen. Waar ik zou kunnen zijn en wanneer, op zoek naar sporen van de dag ervoor en met één oog op de horizon. Reikhalzend uitkijkend naar het onbekende veld waarvan ik meen de contouren te kunnen herkennen. Was ik hier eerder? Ligt hier al een pad of een herkenningspunt waar ik naar toe kan en wat me vertelt waar ik ben en wat ik kan verwachten?

Niets is zo fijn als het vanuit mijn warme bed te aanschouwen, te mijmeren zonder het te betreden. Vanuit mijn stille bed, met de nacht nog in mijn poriën kan ik wachten en beschouwen, fantaseren en me weer heel even terugtrekken in de sluimer van de halfslaap. Wat maakt me zo onrustig waardoor ik het werkelijke moment van ontwaken uit wil stellen? Wetende dat als ik eenmaal door het hekje heen ben, ik ’s avonds weer voor ditzelfde poortje zal staan om deze dag weer achter me te laten?  Zo moeilijk kan het toch niet zijn?  Zie hoe het veld op me wacht. Verwachtingsvol, vol schoonheid, vol gretigheid om betreden en ontdekt te worden. Ik voel de verantwoordelijkheid voor elke stap die ik zal zetten in de ruimte die ik inneem. De andere spelers op het veld die soms zo maar binnenlopen en mijn gedachtegang verstoren, mijn pad doorkruisen, mijn plannen omverwerpen. Het maakt de dag niets uit, die voegt zich moeiteloos  binnen de mezelf opgeworpen grenzen van de tijd.

Vanuit mijn zondagochtendbed voelt het veld van de dag onmetelijk ruim en leeg. Het is de zondag die me de maagdelijk witte mogelijkheden biedt waarin ik me volledig vrij kan bewegen en die me confronteert met mijn vrijheid. Om die vrijheid te gebruiken en om er vooral van te genieten want deze dag gaat weer voorbij en morgen ziet het veld er weer kompleet anders uit. Het is de ultieme keuze van de vrijheid die me soms verlamt. Het is het tikken van de klok wat me soms benauwt. Het is mijn eigen perceptie van tijd die me verwart. Mijn gedachten houden me vast terwijl het ongeschonden witte veld verwachtingsvol wacht om te worden betreden. Of niet. Zou ik het gewoon kunnen laten en vandaag in bed blijven?